Παρακολούθησα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την παρουσίαση του βιβλίου της Λούκας Κατσελη «Δίνες και ευθύνες».
Η πρώτη επισήμανση που έχω να κάνω και έχει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, είναι η παρουσία και στο πάνελ των εισηγητών αλλά και στο κοινό, ανθρώπων προερχόμενων από διαφορετικούς πολιτικούς και ιδεολογικούς χώρους.
Έχει σημασία η επισήμανση αυτή γιατί αφορά την παρουσίαση ενός καθαρά πολιτικού πονήματος και όχι λογοτεχνικού η κοινωνικού.
Οι απόψεις που κατέθεσε η κα Κατσέλη και μέσω του βιβλίου αλλά και μέσω της τοποθέτησης της είναι στην κρίση καθενός από μας.
Η ιστορία του θερινού στην Ελλάδα ξεκινάει στις αρχές του 1900, µε πλανόδιους που έστηναν ένα πανί κάνοντας υπαίθριες προβολές και από το 1910 και µετά στήνονται οι πρώτοι θερινοί κινηµατογράφοι. Σε µια αυλή, σε µια ταράτσα, κάτω λευκό χαλίκι, πλαστικές καρέκλες και ένα λευκό πανί είναι αρκετά για να αρχίσουν οι προβολές. Στις αρχές δεν υπήρχε καν αντίτιµο εισιτηρίου, απλά υποχρεωνόσουν να αγοράσεις κάτι!
Υγ... αγαπητέ μου να γνωρίζεις ότι η επί «μισθώ αρθογραφία» στην ουσία είναι μιας μορφής εργολαβία, κατά συνέπεια ο επαγγελματίας αρθρογράφος, δεν είναι δημοσιογράφος με την έννοια της καταγραφής του γεγονότος που έγινε, αλλά της έκφρασης άποψης που του παραγγέλλεται..., ιδιαιτέρως στην πολιτική εφημερίδα η παραπάνω θέση εξαντλείται κατά το μάλλον η ήττον στην ιδεολογική κειμενογραφία και ως εκ τούτου να γνωρίζεις ότι λειτουργεί ως αλλοτριωτική διαδικασία... και αυτό πρέπει να το σκεφτείς καλά ...αν επιθυμείς να γράφεις ελεύθερα η να γράφεις αμειβόμενος κατ αποκοπή με ότι αυτό σημαίνει...
Θλίψη, αλλά και πολλούς προβληματισμούς μου προκάλεσε συνέντευξη εκπροσώπου του προσφάτως ενοποιημένου συλλόγου αποφοίτων Ζωσιμαίας σε γνωστό κανάλι της πόλης για την υπόθεση του ΓΕΛ Ζωσιμαίας Σχολής Ιωαννίνων και τη μετατροπή του σε Πρότυπο. Μου προκάλεσε θλίψη, διότι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι οχυρώνονται πίσω από προσωπικές φιλοδοξίες, προτάσσουν το «εγώ» τους , χωρίς να σκέφτονται τον αντίκτυπο που θα έχουν οι ενέργειές τους στο κοινωνικό σύνολο. Μου προκάλεσε προβληματισμούς, διότι κάποιες φορές «βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος».
Με βάση τα σημερινά δεδομένα η Ελλάδα κατάφερε να βγει σχεδόν αλώβητη από την παγκόσμια πανδημία, η δε Ήπειρος θεωρείται σήμερα μια από την ασφαλέστερες περιοχές, με τον Ν. Ιωαννίνων να βρίσκεται στις περιοχές που καταγράφουν σχεδόν μηδενικά κρούσματα covid-19.
Την Πέμπτη 23 Απριλίου, ανήμερα του Άη-Γιώργη, πραγματοποιήθηκε η Σύνοδος Κορυφής της ευρωζώνης. Ο δράκος, όμως, που απειλεί το ευρωπαϊκό οικοδόμημα δεν εφονεύθη. Αντιθέτως, λίγα πράγματα. Πέραν της τυπικής επικύρωσης της εισήγησης-απόφασης της συνόδου των υπουργών Οικονομικών (Eurogroup) της 9ης Απριλίου για το γνωστό «πακέτο» των 540 δισ. ευρώ – ένα μικρό ποσό σε σχέση με το μέγεθος του προβλήματος που αντιμετωπίζουμε, κάθε άλλο παρά «μπαζούκα» – ουδέν ουσιαστικό.
Οι πανδημίες έχουν πλήξει πολιτισμούς σε όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, με την πρώτη εστία - γνωστή και ως «ο λοιμός της Αθήνας» - να εμφανίζεται το 430 π.Χ. , ενώ υπολογίζεται πως σκότωσε το ένα τρίτο των κατοίκων.
Πραγματική πηγή έμπνευσης η απάντηση του κ. Περιφερειάρχη Ηπείρου για τις συνθήκες και τα μέτρα προφύλαξης απέναντι στη διάδοση του κορωνοϊού στον καταυλισμό του Κατσικά. Η εμπνευσμένη φράση ήρθε να απαντήσει στον κομμουνιστή περιφερειακό σύμβουλο Γιώργο Πρέντζα, ο οποίος στο τελευταίο περιφερειακό συμβούλιο πίεζε για λήψη μέτρων προφύλαξης στον καταυλισμό προσφύγων, όπου οι λέξεις «γάντια» και «μάσκα» είναι άγνωστες.
Παρακολουθώ τις τελευταίες ώρες να αναπτύσσεται ένας τοξικός διάλογος, κυρίως στα social media, αλλά όχι μόνο, καθώς τον ίδιο χαρακτήρα έχει και μια αχρείαστη κομματική αντιπαράθεση. Τη χαρακτηρίζω έτσι γιατί πολύ απλά οδηγεί στη τυφλή πόλωση και στο διχασμό. Ίσως deja vu μιας κατάστασης από το πρόσφατο παρελθόν, της οποίας τις ολέθριες συνέπειες τις έχουμε υποστεί όλοι μας.
Ο κόσμος αυτός είναι ένας κόσμος αξιόλογος, αξιοπρόσεκτος και αξιοσέβαστος, που έχει ανάγκη σεβασμού, αγάπης και ξεχωριστής μεταχείρισης!!
